Zijn debuutalbum “Life In Cartoon Motion” (2007) met daarop de hitsingle “Grace Kelly” werd een wereldwijd succes, de naam Mika werd vooral dan in Europa, een gevestigde waarde. Met zijn frisse, vrolijke popdeuntjes, dikwijls gezongen met zijn falsetstem, brengt Mika een uniek popgeluid met een alternatief randje.

Michael ‘Mika’ Holbrook Penniman werd geboren in Beirut, Libanon (18/08/1983), zijn vader is Amerikaan zijn moeder Libanese. Door de gevaarlijke oorlogsomstandigheden in Beirut besluit de familie te verhuizen naar Parijs. Op negenjarige leeftijd wordt de Franse hoofdstad ingeruild voor het Britse, Londen. Zanglessen krijgt hij van een Russische operazanger, piano leerde hij al in Parijs spelen. In 2006 wordt de single “Grace Kelly” voor de eerste keer uitgebracht, zonder succes. Mika krijgt te weinig inspraak in zijn eigen muzikale carrière van de platenmaatschappij zodat hij besluit alles zelf te doen, dit met behulp van zijn familie. Hij creëert voor zijn debuutalbum een platenhoes van een muzikale fantasiewereld die hij door zijn muziek tot leven brengt. Alhoewel de volgende albums van de Brit de verkoopcijfers van het debuutalbum niet kunnen evenaren blijven zijn nummers bekoren.

Met een volledig nieuw team bracht Mika dit jaar zijn vijfde album uit, “My Name Is Michael Holbrook”. Een volwassen album dat nummers brengt over de emotionele staat van de mensen, een album gemaakt voor zichzelf op zoek naar zijn identiteit, met de typische mainstream pop van Mika natuurlijk. België is één van de landen waar Mika zeer populair blijft, ook dit jaar weet hij Vorst-Nationaal weer uit te verkopen.

Na de “Tiny Tour” die ze vooral in de VS speelden, kleinere zalen met de nadruk op de muziek, krijgen we in Europa de “Revelation Tour”, een spektakelstuk waar ook het visuele aspect belangrijk is. Dat merken we aan het podium dat met de regenboogkleuren uitgerust is, iedereen moet zich goed in zijn vel voelen al is hij anders dan anderen.

Een spektakelstuk maakt hij er wel van, de flamboyante Brit weet zijn fans het beste van zichzelf te geven. Met een lange intro waarin we de reprise van het nummer “Tiny Love” horen en de foto’s van de ouders verschijnen wordt “Ice Cream” ingezet, disco pop met de nodige danspasjes uit het nieuwste album. Al vroeg in de set wordt “Relax, Take It Easy” gespeeld, één van de hitsingles van zijn debuutalbum, dit wordt natuurlijk vlotjes meegezongen door een publiek van alle leeftijden. Aan kleuren op het podium geen gebrek, roos is de kleur van het verlangen zegt hij waarop hij “Origin Of Love” inzet. Dat Mika nog steeds zeer catchy popnummers kan schrijven bewijst hij met “Platform Ballerinas”, ‘feel good’ pop waar je van opkikkert.

Fans zijn belangrijk voor artiesten, Mika beloont ze door tijdens het nummer “Big Girl”, een stevige ronde te maken in het publiek, een beetje handjes schudden, knuffelen, het blijft een charismatisch figuur. De piano die verborgen was in het podium wordt bovengehaald waarop hij “Tiny Love” inzet, kleine dingen in de liefde kunnen belangrijk zijn, ‘you get me high on your tiny love’ en de piano zweeft enkele meters boven het podium.  Tijdens “Underwater” ziet Mika een jongeman met een papier waarop staat ‘May I Play A Song On The Piano’, tja waarom niet, hij deed het heel aardig. “Elle Me Dit” is een Franstalig nummer, duidelijk populair bij onze Waalse bevolking die volle bak aan het dansen gaan.

Hij heeft al vele concerten gespeeld in Vorst-Nationaal, één van zijn favoriete concertzalen, lelijk van buiten maar sfeervol binnen, steeds onthaald door een warm publiek. Blijft het taalprobleem in België, Frans en Engels zijn geen probleem voor hem maar Nederlands is een ander paar mouwen. Gelukkig spreekt de drummer van de band Nederlands en probeert Mika de eerste zinnen van “Lollypop” in het Nederlands, een eervolle poging. Als slot krijgen we “Happy Ending” en het vlotte “Love Today” waarbij Mika nog eens alles haalt uit zijn tengere lijf, “We Are Golden” is de afsluiter waarbij de zaal haar appreciatie toont, zingen, dansen , handjes klappen.
Ontbreekt natuurlijk nog zijn topnummer “Grace Kelly”, dat wordt dan het eerste bisnummer, gracieus, speels en het statement makend dat hij geen bemoeienis van een platenmaatschappij nodig heeft om het te maken. Een hoop ballonnen maakt de zaal een stuk kleurrijker en wanneer een groot rood hart uit de piano tevoorschijn komt tijdens het laatste nummer “Stay High” kan Mika met een grote glimlach afscheid nemen van zijn trouw Belgisch publiek. Mika, een popsensatie die te ‘vreemd’ voor mainstream en ‘te melodisch’ voor de alternatieve scene maar live zeer entertainend is.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers